Een tekst herschrijven of laten voor wat het is een verder gaan?

 Niet weer gaan graven naar hoe het weer zover gekomen is...accepteren dat het zo nu en dan gebeurt en van daaruit weer verder gaan. Soms heeft zelfinzicht meer te maken met zelfacceptatie. Juist het veroordelen van jezelf kan je vastzetten in een depressie..


 De mogelijkheid van blogberichten is dat je iets kan aanvullen, daar waar je het wilt!
Dus kies ik ervoor niks te herschrijven, maar gewoon hier aanvullend en boven aan verder te gaan.
Verwarrend?
Ach, dat past eigenlijk heel goed bij depressie, maar vooral bij jezelf de ruimte durven te geven om er creatief mee om te gaan.
Creatief tot inzicht komen..


Even afstand nemen van waar je in vastgeraakt bent.
Heel moeilijk zo nu en dan.
Als het al een keus zou kunnen zijn is het een kwestie van erin wegzakken of  het gaan onderzoeken.
Afstand nemen, met soms bonzend hart en zelfs misselijkheid vanwege dat losmaken via je bewuste zijn, noem het je verstand, kan behoorlijk pijn doen.
Door die pijn heengaan, al is het maar bij de dag van moment op moment.
Een alternatief kan zijn de boel verdoven via wat dan ook.
Uit eigen ervaring weet ik dat zoiets vroeg of laat opbreekt.
Depressie is een uitermate subjectief gebeuren, oorzaak en gevolg kunnen per individu zó verschillend zijn dat er geen pasklare oplossingen gevonden kunnen worden.
Een basis aanpak die neutraal lijkt..totdat het unieke van de persoonlijke pijn juist daardoor weer extra heftig op gaat spelen.

In mijn geval is de enige uitweg dezelfde als daar waar de ingang zich bevond.
Zelfonderzoek..
Onderstaande tekst heb ik letterlijk over genomen uit mijn Spijkerbedblog.
Over genomen om er op een andere manier tegen aan te gaan kijken.
Ter plekke herschrijven, stukje bij beetje.
Voor vandaag laat ik hem nog even voor wat hij oorspronkelijk was en op mijn Spijkerblog zal blijven.
Ik zie het als een avontuur.
Een avontuur dat ik deel met hen die het delen willen.



Om uit een depressie te kunnen komen moet je soms beginnen met de praktische zaken.
Gewoon een kwestie van aanpakken is wat simpel gesteld, eerst weer de kracht vinden klein te beginnen en recht voor je neus te kijken. Depressieve gesteldheid houdt bijna altijd in dat je het overzicht kwijt geraakt bent en de hele boel op een (wan)hoop hebt gegooid!
Het voelt eng om waan en werkelijkheid weer beginnen te scheiden, al snel schiet je in een gedachte van;
Het is te veel, ik kan het niet overzien!

Op dit moment ben ik bezig dat te doorbreken en weer te beginnen bij een begin.
Soms met een steen op m'n hart, zo van...ga ik dit redden?
En dan zeg ik tegen mezelf; Elk begin is een stap in de goede richting, 'gewoon' even volharden in het kleine..elke dag iets aanpakken.

Dit schrijven gaat er natuurlijk vanuit zoals ik het zou willen kunnen!
Tot op heden gaat het goed.
Doet me weer denken aan een boeddhistische anekdote over een monnik die moest kiezen tussen te worden opgevreten door een woeste tijger of de sprong in een ravijn.
Halverwege bleef hij hangen aan een struik waar een wilde aardbei aan groeide, hij genoot van de smaak van de aardbei en dacht;
'Tot zover gaat het goed'.


Soms werkt dat bij een depressie en gisteren lukte dat ineens weer.
Dwars door alle gevoelens heen gewoon gaan handelen.
Het is wel zo dat de reacties op mijn stukje van gisteren, net even dat extra zetje gaven!
Eerst was er nog wel die chaos in mijn hoofd, de chaos van geen structuur kunnen of durven aanbrengen...
Langzaam lukte het en kon ik mijn aandacht richten. Eerst die tuin en dat achterpad!
Al doende zag ik van alles en vaak, juist tijdens een dip, verlamt dat je motivatie.
Ik zette gewoon door en heb gelijk mijn druiven geplukt, de hoogste tijd.
Daarna met een rommelig hoofd de oogst, via mijn blender, verwerkt tot 'druivensap'.
De dikte werd op deze manier eerder een saus dan een sap, maar dat mocht de geforceerde pret niet drukken.

 Mijn concentratie op de druiven werd bijna tot een soort meditatie, mijn hoofd was soms weer helemaal in rust.
Ook lukte het mij gisteren de negatieve dingen na te laten, de verleidingen van de vlucht.
In de middag nog een uur gefietst en 'genoten' van het zomerachtige weertje.
Genoten, zoals een depressieve man  die ineens weer wat 'licht' ziet.
Vandaag er weer tegen aan...een vaste formule lijkt er niet te zijn...dus die ga ik dan maar toepassen!
Zowaar een poging tot humor.
Dank voor jullie reacties van gisteren!


En zo schoot ik even helemaal uit de depressie!


Depressie is geen rationeel ding....maar ondanks dat ik dat weet, zoek ik naar verklaringen.
De schaamte, dat akelige machteloze gevoel als je wilt delen wat er in je gebeurt..
Het liefst een schuilkelder in vluchten waar niemand je ziet, waar er niemand is om aan uit te leggen wat niet valt uit te leggen.
Het lijkt bijna humor, maar zelfs voor de schaamte schaam ik mij.

Vooral in de nachtelijke ochtend uren gaat het met mij aan de haal, een denkend geworstel hoe hier weer uit te komen...moedeloosheid.
Daar waar ik het nog kan opbrengen 'praat' ik er terughoudend met vrienden over..Beter gezegd, een enkele vriend of vriendin. Voor mensen die ik nog te kort ken vlucht ik liever weg.
Op mijn blog m'n hart luchten?
Het dubbele van een depressie is dat je ergens steun zoekt, maar tegelijkertijd bang bent anderen te belasten of van je af te stoten.

Ik voel me verlamd...het uit zich letterlijk.
Het donkere denken heeft me in zijn greep, ik kijk naar de wereld, de praktische wereld alsof ik vastgeketend ben. Gaan wandelen, gaan fietsen, iets ondernemen, wat dan ook...het komt niet verder dan m'n denken. Mensen om mij heen hebben, ik houd het af, voel me te kwetsbaar.
Mijn zelfbescherming is altijd 'de clown' geweest. Clown is tijdelijk niet beschikbaar.
Logisch dat mensen die het goed met mij voor hebben geïrriteerd kunnen raken, naar buiten toe kan het al snel lijken alsof ik niet 'wil'.
Door schaamte heen geschreven...

Vanmorgen vroeg zei ik tegen mezelf;
En nu moet het afgelopen zijn!
Met de moed der wanhoop probeer ik het vandaag weer om ergens die vicieuze cirkel te doorbreken.

'De uiteindelijke bedoeling van mijn Spijkerbed weblog is mijzelf "wakker" te houden, aangaande mijn werk en de manier waarop ik in het leven sta. Mijn stille hoop is daarin ook iets voor anderen te betekenen. Maar zoals bekend; verbeter de wereld, begin bij jezelf! Vandaar dat ik vanuit mijn persoonlijke ontdekkingsreis dit weblog inhoud geef.'

Mijn profieltekst waarmee ik ooit mijn 'bloghobby' begonnen ben.
Ik sta er nog steeds helemaal achter, het is wat mij voldoening geeft en zou ik daar te erg van gaan afwijken heeft bloggen nog weinig zin meer voor me.

Helaas zit ik op dit moment in een neergaande spiraal die 'eerlijk' schrijven bijna onmogelijk begint te maken.
Zomaar stoppen vind ik geen optie...raar of niet, ik voel ook een soort 'verantwoordelijkheid' daarin naar bezoekers toe die mij al jaren trouw zijn.
Door dat zo te ervaren ben ik gelijk trouw aan mezelf. Het heeft met waardering te maken..
Natuurlijk zou ik een aardig bericht in elkaar kunnen zetten met halve waarheden over waarom ik stop.
( Wat ik overigens nog niet van plan ben.)
Maar halve waarheden naar anderen voelen voor mijzelf als hele leugens!

Wat er werkelijk aan de hand is en waar het eigenlijk over gaat is dat ik het soms nog maar moeizaam red.
De boel kan behoorlijk vastlopen in mijn hoofd en als ik niet alle zeilen bijzet, ook in mijn dagelijkse en praktische leven.

Voor alle duidelijkheid, dit is geen hulpvraag en zeker geen poging tot aandachttrekkerij!
Dat doe ik liever met grappen en grollen of diepzinnige berichten.

Persoonlijke vrienden zijn op zich redelijk op de hoogte van mijn huidige 'strijd', waardoor ik in ieder geval hoop dat zij niet verontrust raken door dit bericht..


Natuurlijk blijf ik bloggen vanuit die ik werkelijk ben en vanuit hoe ik mijn manier van bloggen inhoud wens te geven.
Hoe dat er in deze periode uit zal gaan zien...ook voor mij is dat nog onbekend.